Toen ik het zwaar te pakken kreeg met schrijven was de boekenwereld één groot mysterie voor mij. Welke kosten heb ik als schrijver? Zal ik een uitgever vinden? Hoe werkt dat uitgeven eigenlijk? Een redacteur, is dat wel nodig? Hoeveel boeken zal ik verkopen? Brengt schrijven iets op? Over dat laatste wil ik het even hebben.
Een van de eerste schrijflessen waarmee ik om de oren werd geslagen: schrijven is schrappen. Larie, dacht ik. Op de schoolbanken heb ik geleerd om volzinnen te schrijven. Basta. En dan komt zo’n schrijfcoach doodleuk vertellen dat mijn verhaal te zwaar is, te wollig, te saai. En dat ik moet schrappen, korter schrijven, minder uitleggen, elliptische zinnen maken. Na afloop is mijn verhaal van 3.000 woorden gereduceerd tot een prulletje van 987 woorden. Het prulletje vliegt in de prullenbak. Mijn hart bloedt.
Een bestseller vereist 4 ingrediënten: seks, religie, geheimen en hogere kringen. Begin daarom elk boek met deze zin (variaties toegelaten): ‘O mijn god,’ verzuchtte de prinses toen ze wakker werd, ‘ik ben geneukt vannacht, maar door wie?’. Dit vermakelijke citaat komt uit een anekdote in het boek De wil en de weg van Jan Brokken (een absolute aanrader voor de ‘gevorderde’ beginnende schrijver, evenals zijn boek Het hoe). Maar klopt deze ‘wijsheid’?
Op een dag sta je op met het briljante idee om te gaan schrijven. Je produceert twee korte verhalen en stuurt je pareltjes naar een schrijfster voor feedback. Je popelt je twee dagen rot en dan komt het verdict: je kan schrijven zonder fouten, maar je korte verhalen zijn geen verhalen maar ‘iets anders’. Niets dus. De schrijfster heeft het over spanningsbogen en karakterbogen en dan wordt het helemaal wazig voor je ogen. Maar je geeft niet op. Je plant je voeten in het zand en gaat aan de slag. Een jaar later doe je mee aan je eerste schrijfwedstrijd.
In schrijven heb ik het niet zo voor wetten en regeltjes. Hoe leuk is het niet om ze aan je laars te lappen en er je voordeel mee te doen. Kan dat? Mag dat? Jazeker. In Schrijfland mag alles. Maar er zijn voorwaarden aan verbonden of je belandt alsnog achter tralies. Zo ook voor het schrijven van dialogen.
Hier volgt de onthulling van een goed bewaard geheim. Het antwoord op de vraag: hoe schrijf je de ultieme dialoog? In fictie is dialoog immers niet hetzelfde als in realiteit. Dialecten, koetjes en kalfjes, geklets in de ruimte horen niet thuis in fictie. Wat dan wel? En hoe moet het? Of beter: hoe kan het? Lees deze tip en je dialogen worden de beste ooit.
In het dagelijks leven ontvluchten we conflicten. In boeken daarentegen smullen we ervan. Geen conflict, geen scène, geen verhaal. Vreemde wezens zijn we toch nietwaar. Hoe construeer je dan zo’n verhaal vol conflicten? Met hoofdstukken? Nee, met scènes. Daarbij bevat elke scène genoeg conflict om het verhaal vooruit te stuwen. Conflict in elke scène? Is dat niet moeilijk? Absoluut niet. Ik vond het geheim. Lees maar.
Ik wil sterven. Ik laat mijn bad vollopen en zoek een scheermes. Wat? Een slagersmes. Pols middendoor. Ik kap ermee. Ik word nog liever slangenmelker of hondenvoerproever dan dat ik nog één woord schrijf. Dat waren de gevoelens na het lezen van de meer dan 1.500 opmerkingen, verbeteringen en doorhalingen na de redactie van mijn manuscript. En dat na 27 herlezingen en zelfredacties. Dan komen zo'n 1.500 krassen en verminkingen in mijn zorgvuldig opgemaakte geesteskind goed binnen.
Een jaar nadat ik begon te schrijven had ik mijn eerste verhalenbundel klaar met veertien korte verhalen. Fier als een kat met zeven staarten vertrok ik naar de lokale bibliotheek, in jeans, een strakblauw jasje en een vers gestreken hemelsblauw hemd. Hoog tijd dat deze plaatselijke tempel van het geschreven woord kennis maakte met het nieuwe aanstormende schrijftalent van de stad. De ontnuchtering lonkte.
