De Parisienne - verhaal
Een belangrijk deel van De Parisienne speelt zich af in Gent. De bloeiende bioscoopscène mocht dus niet ontbreken. Op de achtergrond hoor je net zoals in mijn debuutroman Meisje aan de Overkant opnieuw zeer veel muziek.
Het verhaal stuwde me deze keer compleet onverwacht richting modewereld. Wie me kent, weet dat ik geen modefreak ben. Het werd dus flink inwerken.
Politiek werd Europa in de zeventiger jaren overspoeld door terroristische groeperingen. Een paar kregen een niet zo eervolle vermelding.
Muziek: pop, rock en disco
Wie de seventies heeft meegemaakt zal zich allicht de opkomst van de discomuziek herinneren, door de enen gehaat, door de anderen omarmd. Maar pop en rock bleven stevig overeind. De seventies waren de glorieperioden van Abba, Fleetwood Mac, Queen, Pink Floyd, Eagles, Paul Simon… Niet te vergeten Linda Ronstadt waar ik persoonlijk een flink boontje voor had.
Wie het liever wat ruiger had, luisterde naar Deep Purple, Led Zeppelin, The Who, Frank Zappa en Black Sabbath. Bij onze noorderburen rockten Peter Koelewijn en Golden Earring de pannen van het dak. In eigen land hadden we stevige kalibers zoals Irish Coffee met Masterpiece.
Voor punkrock moest je bij Blondie zijn, met Debbie Harry die onze prille jongensharten tien keer sneller deed slaan, of bij Plastic Bertrand die hetzelfde effect had op meisjes met Ça Plane Pour Moi.
Hieronder Blondie met de monsterhit Denis.
En dan was er nog de glorieperiode van de ‘kleinkunst’ in Vlaanderen met Jan De Wilde, Johan Verminnen, Zjef Vanuytsel, Della Bosiers, Walter Debuck, Rum, Jan De Wilde, Kris De Bruyne, Wim Decraene.
New wave kwam reeds om de hoek kijken met Talking Heads, the B-52's en Roxy Music en zijn charismatische frontman Bryan Ferry.
En wie herinnert zich niet het gehijg van Jane Birkin en Serge Gainsbourg in Je t'aime moi non plus waarop tijdens legendarische ‘t-dansants’ flink wat werd afgelebberd.
Je kan heel wat muziek uit die tijd beluisteren op de muziekpagina van De Parisienne.
Film: bloeiperiode van de Gentse cinema
Ik had het in de seventies behoorlijk te pakken met films. Ook daarvoor moest je in Gent zijn met zijn tientallen bioscopen, hoewel elk zichzelf respecterend provinciestadje ook zijn eigen cinema had. In Ronse was er de Familia, waar we met school gingen kijken naar Ben Hur en 2001: A Space Odyssey.
Films die me sterk zijn bijgebleven zijn Novecento, Barry Lyndon, Taxi Driver, Il Conformista, Jaws, A Clockwork Orange, Carrie. Ze kregen een eervol plaatsje in De Parisienne.
Andere die ook best wat indruk nalieten: The Godfather Part II, One Flew Over The Cuckoo’s Nest, Chinatown, Apocalypse Now, The Sting, The Deer Hunter, Marathon Man.
En dan had je nog de kenmerkende filmmuziek van Ennio Morricone. Ook deze kreeg een prominent plaatsje in De Parisienne.
Hieronder de beruchte You Talkin' to Me? scène uit Taxi Driver, waarin een piepjonge Robert De Niro een praatje slaat met zichzelf. Niet zomaar een praatje.
Mode: hippies en discofreaks
Ik ben geen modemens, maar toen De Parisienne me meevoerde naar de modewereld heb ik me er toch even flink moeten in verdiepen. Op een bepaald moment zat ik met een ferme knoop in het verhaal. Ik moest een link vinden tussen mode en San Sebastian. In een opwelling keek ik naar de serie over modeontwerper Halston op Netflix, met Ewan McGregor in de hoofdrol, denkende: baat het niet, het schaadt ook niet. Het was de beste keuze die ik kon maken. Op een bepaald moment wordt aan Halston gevraagd wie zijn grote inspirator was. Hij roept uitbundig: Balenciaga! Ik kende de man niet. Toen ik hem ging opzoeken viel ik bijna van mijn stoel. De man was geboren in de buurt van … jawel: San Sebastian. Dan denk je dat er zoiets moet bestaan als schrijfgoden.
De ontdekking van mode-icoon Balenciaga was voor mij een complete verrassing. De Halston serie had nog meer interessants te bieden, zoals hoe in die tijd modedefilés werden georganiseerd. Het was een bron van inspiratie die heel wat authenticiteit toevoegde aan het verhaal. En helemaal op de valreep, op 30 september 2022, verscheen het Little Book of Balenciaga van de Belgische mode-experte Emmanuelle Dirix, waar ik nog een paar interessante weetjes uit haalde, waaronder Balenciaga’s gekostumeerde kat.
Hieronder de trailer van de Netfix serie Halston.
Modetrends die me zijn bijgebleven uit de seventies: hippies met lang haar, jeans met brede broekpijpen, openhangende shirts, meerdere kledingstukken boven elkaar. Daar tegenover de discomode met veel glitter, spandex, boots en platformschoenen. Verder waren er nog de topjes, de hotpants en de minirokjes, maar ook lange en midi jurken en japonnen geïnspireerd door discofilms als Grease.
Politiek: terreurgolf over Europa
Wat was links en wat was rechts? Voor mij waren de seventies de periode van politieke bewustwording. Er waren toen in Europa behoorlijk wat extremistische terreurgroepen actief. Aan de linkerzijde was er de Rote Armee Fraktion (RAF) in Duitsland, de Rode Brigades in Italië, Action Directe in Frankrijk, de IRA in Noord Ierland en jawel, ook België had er eentje: de Cellules communistes combattantes (CCC). Aan nationalistische zijde had je de ETA in Baskenland. Eentje van deze groeperingen speelt een belangrijke rol in De Parisienne.
Hieronder de trailer van Der Baader Meinhof komplex uit 2008.